Nakoming

In de wet staat dat als een partij verplicht is tot nakoming, diegene daartoe door de rechter kan worden veroordeeld. Art. 3:296 BW:

Tenzij uit de wet, uit de aard der verplichting of uit een rechtshandeling anders volgt, wordt hij die jegens een ander verplicht is iets te geven, te doen of na te laten, daartoe door de rechter, op vordering van de gerechtigde, veroordeeld.

Vaak zie je in de praktijk dat als een partij bij een overeenkomst niet betaald of gepresteerd krijgt, hij gelijk de overeenkomst wil ontbinden of schadevergoeding wil vorderen. Daarbij wordt er dan aan voorbijgegaan dat het uitgangspunt is dat je jouw deel van de overeenkomst gewoon hoort na te komen.

De oude Romeinen duidden dit principe duizenden jaren geleden al aan met het volgende motto:

Pacta sunt servanda.

Dat betekent: afspraken moeten worden nagekomen. Dat is nog steeds het uitgangspunt van ons moderne recht. Wat je afspreekt, behoor je na te komen. Kom je niet correct na, schiet je dus tekort (met andere woorden: je wanpresteert) en dus is het uitgangspunt dat je door de rechter kunt worden veroordeeld om alsnog correct je verbintenis na te komen.